Aanleiding:
Met het oog op het verhogen van de kwaliteit van zorg wordt in het Nederlandse zorgveld al geruime tijd gestreefd naar integratie van zorg (ook wel geïntegreerde zorg). Integratie van zorg draait in de kern om afstemming, coördinatie en samenwerking tussen verschillende sectoren, organisaties en professionals. Die laatste vorm van samenwerking, interprofessionele samenwerking, wordt door veel onderzoekers en beleidsmakers gezien als cruciaal in met name het streven naar kwaliteit van zorg voor mensen met complexe zorgvragen.
Onderzoek laat echter zien dat interprofessionele samenwerking wordt gehinderd door zowel structurele als culturele factoren. Zo komen beperkende wet- en regelgeving, organisatie specifieke regels en regelingen en verschillen in financieringsstromen, informatiesystemen, en administratieve vereisten naar voren als structurele uitdagingen. Een belangrijke ‘culturele’ factor van invloed op interprofessionele samenwerking wordt gevonden in de professionele verschillen tussen zorgprofessionals. Het gaat hierbij om verschillen die samenhangen met 1. professie-specifiek(e) kennis, Ervaring, competenties en taalgebruik; 2. opvattingen over de eigen rol en de rol van anderen (professionals, patiënt en naasten) en; 3. waarden over kwaliteit van zorg en daarmee samenhangende aanpak van zorg.
Helaas richt het merendeel van het huidige onderzoek naar interprofessionele samenwerking zich meer op het achterhalen van antecedenten en uitkomsten en minder op het daadwerkelijk proces van interprofessionele samenwerking. Dit is jammer omdat het proces juist zicht geeft op de invloed van professionele verschillen. Aanvullend lijkt veel van het huidige onderzoek ingestoken vanuit een managementperspectief, gericht op de beheersing van de organisatie van zorg, en blijven de ervaringen en perspectieven van de betrokken zorgprofessionals vaak onderbelicht, terwijl zij als actoren het proces van interprofessionele samenwerking met elkaar vormgeven.
