ACHTERGROND
Ongeveer 40-60% van de volwassenen met een Autisme Spectrum Stoornis (ASS) heeft ook een verstandelijke beperking (VB) (Kraijer, 2004; Gezondheidsraad, 2009). Ondanks deze cijfers blijkt in de klinische praktijk dat het voor volwassenen met ASS en VB ingewikkeld is om adequate zorg en behandeling te ontvangen. Velen ontvangen in Nederland noodgedwongen de zorg en behandeling vanuit één systeem. Een van de belangrijkste problemen van deze groep volwassenen is dat zij grote stress ervaren in hun leven, daarbij spelen biologische, psychische als sociale risicofactoren en omgevingsfactoren een belangrijke rol (Deb, Matthews, Holt, & Bouras, 2002). Er worden dikwijls te hoge eisen aan hen gesteld waarbij ze worden overvraagd, anderzijds stellen zij ook te hoge eisen aan zichzelf.
De manier waarop volwassenen met ASS en VB reageren op deze stress, is vaak negatief en dat uit zich regelmatig in probleemgedrag (Gardner, Griffiths, King, Lapointe, & Došen, 2008). In de literatuur wordt in toenemende mate erkent dat probleemgedrag een belangrijke factor is die bij volwassenen met ASS en een VB leidt tot crisissituaties, die uitmonden in een opname (Tsakanikos, Costello, Holt, Sturmey, & Bouras, 2007; Sappok et al., 2014). In de literatuur ontbreken nog aspecten die gerelateerd worden aan biologische, psychische- en sociale risicofactoren en omgevingsfactoren, die afzonderlijk en in hun onderlinge samenhang, essentieel kunnen zijn in het ontstaan van gebeurtenissen die leiden naar een crisis welke uitmondt in een crisisopname.
DOEL
De doelstelling van dit onderzoek is een bijdrage te leveren aan het verhelderen van de gebeurtenissen die kunnen leiden tot een klinische crisisbehandeling bij volwassenen met een ASS en een verstandelijke beperking.
METHODE:
Retrospectief kwalitatief onderzoek naar de reeds bestaande ervaring en kennis onder hulpverleners over de gebeurtenissen die leidden tot klinische crisisbehandeling bij volwassenen met een ASS en verstandelijke beperking.