Opleiding

De ouder-kindrelatie is de belangrijkste context voor de ontwikkeling van een kind. De biologische, ontwikkelings-, en omgevingscontexten krijgen vorm via de ouder-kindrelatie. Het is door deze relatie dat het (zeer) jonge kind de wereld gaat begrijpen, interacties met anderen aangaat en een gevoel van competentie, eigenwaarde en ‘zelf’ ontwikkelt. Het is ook via deze relatie dat het kind blootgesteld wordt aan beschermde en risicofactoren (van Bakel e.a., 2013). Er is nog niet veel bekend over de rol van mentaliseren bij psychische klachten tijdens de zwangerschap op de ontwikkeling van de ouder-kind relatie. Fonagy e.a. (2002) stellen dat mentaliseren niet een statische capaciteit is maar dat een tijdelijk gemis in het mentaliseren onderdeel is van het normaal functioneren onder stress. Het vermogen om zelfs onder stressvolle omstandigheden  te kunnen blijven mentaliseren en een relatief snel herstel van het mentaliserend vermogen onder stress zijn de bouwsteren voor een robuust mentaliseren, wat weer gerelateerd is aan veilige gehechtheid.  Met dit onderzoek wordt nagegaan of de mate van het kunnen reflecteren op zichzelf en het kind bij moeders met psychische klachten een voorspeller is voor het opbouwen van een kwalitatief goede ouder-kindrelatie. Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen het mentaliseren over zichzelf en de ander en mentaliseren over het kind , zowel prenataal als postnataal, dit wordt verder aangeduid als ouderlijk reflectief functioneren. Er wordt gezocht naar een samenhang tussen deze verschillende vormen van mentaliseren om na te gaan wat de beste voorspeller is voor de kwaliteit van de  ouder-kindrelatie. Dit geeft vervolgens aanwijzingen waar er preventief of curatief op ingezet moet worden om de ontwikkeling van het kind zo goed mogelijk te laten verlopen.

Naar schatting is er bij 30 tot 80% van de volwassenen met een autismespectrumstoornis (ASS) sprake van één of meer comorbide stoornissen, waaronder eetstoornissen (Bartels et al., 2012). ASS in combinatie met een eetstoornis komt in de klinische praktijk vaak voor. In de klinische praktijk worden er problemen ervaren met betrekking tot het gebrek aan kennis over de zorgbehoeften wanneer een patiënt zowel autisme als een eetstoornis heeft. Verpleegkundigen handelen volgens hun kennis en expertise gericht op zorgbehoeften van patiënten met ASS en eetstoornissen, maar er zijn geen duidelijke zorgbehoeften over deze combinatie beschreven.

Doel van het onderzoek betreft ‘inzicht verschaffen in welke zorgbehoeften volwassenen met een autismespectrumstoornis in combinatie met een comorbide eetstoornis hebben.’ Met deze doelstelling wordt gestreefd naar verbetering van kwaliteit van zorg in de klinische praktijk doordat er beter ingespeeld kan worden op de zorgbehoeften van de patiënt. Op deze wijze wordt er gestreefd naar meer gepersonaliseerde zorg.

De onderzoeksvraag betreft ‘welke zorgbehoeften ervaren volwassenen met een autismespectrumstoornis in combinatie met een comorbide eetstoornis?’.

De methode betreft een kwalitatief onderzoek op basis van een thematische analyse. De dataverzameling wordt gedaan via semigestructureerde interviews op de klinische afdelingen OBA, IBA en HBA van het SCOS.

Er is een grote toename in online behandeling. Onderzoek wijst uit dat online behandeling even effectief is in vergelijking met behandeling in de kamer. Welke factoren invloed hebben op de effectiviteit van online behandeling, is echter nog niet geheel duidelijk. In dit onderzoek wordt gekeken naar de relatie tussen variabelen die de uitkomst van online behandeling beïnvloeden. Er wordt in de eerste plaats gekeken of het behandelmodel van Thubble effectief is bij mensen met angst- en stemmingsproblematiek, vervolgens wordt gekeken welke interactie er is tussen verschillende variabelen (adherentie, klachten, functioneren en patientteveredenheid) om hypothesen te kunnen vormen over hoe het behandelproces te kunnen verbeteren. Het onderzoek wordt uitgevoerd bij patienten met angst- en stemmingsklachten bij Thubble, binnen de SGGZ. Data gegenereerd door vragenlijsten die patienten al invullen voor het regulieren zorgproces (BSI, WHODAS 2.0, CQi) zullen anoniem worden verzameld, om vervolgens de interactie tussen deze factoren te kunnen bepalen.

Transfore heeft meerdere locaties in Oost-Nederland. Op elke locatie hebben hulpverleners te maken met patiënten die seksueel grensoverschrijdend gedrag vertoond hebben. De nadruk in de behandeling ligt op het grensoverschrijdende gedrag, en minder op de seksuele gezondheid. Veel patiënten hebben geen seksuele voorlichting gehad, of hun seksuele voorlichting is onvoldoende geweest. Er valt nog veel winst te behalen in het gesprek over seksuele gezondheid en in het geven van seksuele voorlichting aan patiënten. Om hierover het gesprek aan te gaan als hulpverlener met je patiënt, is lef en kennis nodig. Ook lopen hulpverleners vast in hun gesprekken met patiënten, komen ze niet verder. Ze durven bijvoorbeeld niet goed het gesprek aan te gaan over seksuele gezondheid, over hoe een patiënt zijn/haar seksualiteit vormgeeft of wil geven in de toekomst. Of de hulpverlener beschikt over te weinig kennis over seksuele gezondheid of hoe seks werkt en kan daardoor het gesprek niet verder voeren met de patiënt.